Hoe familieverhalen van tot slaaf gemaakten zorgen voor bewustwording, verbinding én heling
Van Stilte naar Stem: Het project 'Genealogisch Onderzoek & Oral History Suriname'
Als nazaten van tot slaaf gemaakten dragen we vaak verhalen die nooit zijn uitgesproken. In 2024 begonnen we met het vastleggen van familieverhalen die generaties lang verzwegen waren. Met steun van onder andere het Fonds voor Cultuurparticipatie werden nooit eerder vertelde familieverhalen verzameld, gedeeld én gekoesterd. Het project ‘Genealogisch Onderzoek & Oral History Suriname’ gaf ons de ruimte om onze familiegeschiedenis op te graven, onder ogen te komen én door te geven.
Wat begon als een zoektocht naar de levenslijn van onze stammoeder Marianne Watson, groeide uit tot iets veel groters. Iets wat ons raakte in het hart en wat velen van ons dichter bij zichzelf en bij elkaar bracht.
Hoe het begon
Wij wilden weten: waar komen wij vandaan? Wie was Marianne Watson, onze stammoeder, die leefde rond 1800? En welke verhalen leven nog voort in onze families, soms fluisterend, soms verzwegen?
Met steun van onder meer het Fonds voor Cultuurparticipatie, het Dordrechts Koloniaal Verleden en oral history-expert Yvette Kopijn gingen we aan de slag. In Nederland én in Suriname spraken we met ouderen, organiseerden we workshops en verzamelden we waardevolle levensverhalen. Lokale gemeenschappen, jongeren en ouderen werden hierbij ook actief betrokken.
Deze zoektocht was niet alleen historisch. Het was ook emotioneel. Pijnlijk soms. Maar vooral krachtig. Want iedere herinnering die we ophaalden, gaf iets terug: erkenning, verbondenheid, richting.
Verbinden, Leren en Helen
In de loop van het project hebben we veertien activiteiten georganiseerd. Waarvan ieder een fijne ontmoeting bleek tussen trotse nazaten.We gaven workshops in genealogisch onderzoek in Dordrecht en Almere, en leerden in Rotterdam hoe we levensverhalen konden vastleggen. Tijdens onze gemeenschapsbijeenkomst dansten kinderen op Apinti-ritmes terwijl ouderen elkaar, soms na lange tijd, wederzagen en dit warme moment met elkaar deelden.
De slotmanifestatie in het Nationaal Archief in Den Haag was een moment van trots. Daar deelden we onze verhalen, onze tranen en onze stappen vooruit.
👉 Bekijk de aftermovie van deze bijzondere dag:
https://vimeo.com/1056118759/b4069b7a71
Wat we voelden, hebben we zichtbaar gemaakt
Wat ons het meest raakte? De stiltes die eindelijk doorbroken werden. De mensen die voor het eerst hun verhaal durfden te vertellen. Voor sommigen betekende dit een eerste stap richting heling. Deze patroondoorbreking wordt samengevat in drie korte films. In beeld, geluid en emotie vangen ze het pad dat wij samen liepen: van verlies naar verbinding, van stilte naar stem.
🎥 Bekijk de serie hier:
Dankzij samenwerking konden wij groeien
Wij stonden er niet alleen voor. Het Nationaal Archief stelde haar ruimte open, Stichting SMOA hielp ons workshops te verspreiden, en erfgoedprofessionals en vrijwilligers deelden hun kennis, tijd en hart.
Deze samenwerkingen voelden niet formeel, maar familiair. We versterkten elkaar – niet alleen voor dit project, maar ook voor de toekomst.
“Het was voelbaar dat mensen zich op hun gemak voelden en blij waren hun ervaringen te delen met gelijkgestemden.”
Als nazaten van tot slaaf gemaakten dragen we vaak verhalen die nooit zijn uitgesproken. In 2024 begonnen we met het vastleggen van familieverhalen die generaties lang verzwegen waren. Met steun van onder andere het Fonds voor Cultuurparticipatie werden nooit eerder vertelde familieverhalen verzameld, gedeeld én gekoesterd. Het project ‘Genealogisch Onderzoek & Oral History Suriname’ gaf ons de ruimte om onze familiegeschiedenis op te graven, onder ogen te komen én door te geven.
Wat begon als een zoektocht naar de levenslijn van onze stammoeder Marianne Watson, groeide uit tot iets veel groters. Iets wat ons raakte in het hart en wat velen van ons dichter bij zichzelf en bij elkaar bracht.
Hoe het begon
Wij wilden weten: waar komen wij vandaan? Wie was Marianne Watson, onze stammoeder, die leefde rond 1800? En welke verhalen leven nog voort in onze families, soms fluisterend, soms verzwegen?
Met steun van onder meer het Fonds voor Cultuurparticipatie, het Dordrechts Koloniaal Verleden en oral history-expert Yvette Kopijn gingen we aan de slag. In Nederland én in Suriname spraken we met ouderen, organiseerden we workshops en verzamelden we waardevolle levensverhalen. Lokale gemeenschappen, jongeren en ouderen werden hierbij ook actief betrokken.
Deze zoektocht was niet alleen historisch. Het was ook emotioneel. Pijnlijk soms. Maar vooral krachtig. Want iedere herinnering die we ophaalden, gaf iets terug: erkenning, verbondenheid, richting.
Verbinden, Leren en Helen
In de loop van het project hebben we veertien activiteiten georganiseerd. Waarvan ieder een fijne ontmoeting bleek tussen trotse nazaten.We gaven workshops in genealogisch onderzoek in Dordrecht en Almere, en leerden in Rotterdam hoe we levensverhalen konden vastleggen. Tijdens onze gemeenschapsbijeenkomst dansten kinderen op Apinti-ritmes terwijl ouderen elkaar, soms na lange tijd, wederzagen en dit warme moment met elkaar deelden.
De slotmanifestatie in het Nationaal Archief in Den Haag was een moment van trots. Daar deelden we onze verhalen, onze tranen en onze stappen vooruit.
👉 Bekijk de aftermovie van deze bijzondere dag:
https://vimeo.com/1056118759/b4069b7a71
Wat we voelden, hebben we zichtbaar gemaakt
Wat ons het meest raakte? De stiltes die eindelijk doorbroken werden. De mensen die voor het eerst hun verhaal durfden te vertellen. Voor sommigen betekende dit een eerste stap richting heling. Deze patroondoorbreking wordt samengevat in drie korte films. In beeld, geluid en emotie vangen ze het pad dat wij samen liepen: van verlies naar verbinding, van stilte naar stem.
🎥 Bekijk de serie hier:
Dankzij samenwerking konden wij groeien
Wij stonden er niet alleen voor. Het Nationaal Archief stelde haar ruimte open, Stichting SMOA hielp ons workshops te verspreiden, en erfgoedprofessionals en vrijwilligers deelden hun kennis, tijd en hart.
Deze samenwerkingen voelden niet formeel, maar familiair. We versterkten elkaar – niet alleen voor dit project, maar ook voor de toekomst.
“Het was voelbaar dat mensen zich op hun gemak voelden en blij waren hun ervaringen te delen met gelijkgestemden.”
